Verplichte rust

Dat stadion is plots nog ver weg en toch komt het elke dag dichterbij. Dit is de eerste keer in meer dan 15 jaar lopen dat ik tijdens een voorbereiding de strijd (hopelijk even) moet staken. Ik ben wel al eens "out" geweest (met nekproblemen) maar dat was door me te forceren in een 10 km loop.

De pijn in de knie is erger geworden. Ik ben wel een knieverband gaan kopen maar voor de moment is lopen onmogellijk. Zelfs trappen doen is niet echt evident. Zou dat morgen niet ineens gedaan kunnen zijn????

Het zal, zoals Frank heeft aangehaald, wel overbelasting zijn. Ik heb inderdaad het kilometeraantal (te) sterk naar boven getrokken op korte tijd. Maar... ik heb dat altijd al gedaan. Dat kon niet ongestraft blijven zeker.

Ik dacht nochtans een middel gevonden te hebben om overbelasting te vermijden. Ik loop immers afwisselend met asics (pas nieuw - nog maar 26 km mee gelopen) en een ander merk, nu adidas (met al 780 km op de teller). Door met twee verschillende merken te lopen (en dus ook met verschillende systemen van demping) zou, volgens de boekskes, de belasting op de spieren en gewrichten anders zijn van dag tot dag. Hierdoor zou er een lagere kans op kwetsuren bestaan.

Deze theorie heeft bij mij geruime tijd stand gehouden. Maar heeft blijkbaar ook zijn limieten.

Nu is het afwachten... en dat ben ik niet gewoon, ik word daar lastig van, slecht gezind, begin te twijfelen, te vloeken. Ik ben dus niet te genieten.

Morgen misschien gaan zwemmen. Dan doe ik toch iets, maar dat is toch niet hetzelfde. Een potje "zoagen" zal er ook wel bij zijn.