Kort verslag

De Jungfrau is beklommen. Toch wel van een ander kaliber dan ... 15 keer de bruine put op en af lopen. Prachtig parcours. 'k heb zelfs iets gedaan wat me voordien nog nooit was gelukt. 'k heb genoten van de eerste tot de laatste meter. Soms was het wel een beetje genieten uit miserie. Als je ene been niet meer voor het ander wil, wat kan je dan anders doen dan blijven staan en van het uitzicht genieten.

Het begon wel een beetje in mineur. Aan de start kwam ik tot de vaststelling dat ik mijn hartslagmeter niet uit de bagage had genomen. Samen met de supporters was deze al hogere regionen gaan opzoeken. Het zou lopen worden zonder hartslaggegevens. Dit bracht enige nervositeit met zich mee. Ik had me voorgenomen om "de ballon" van de 5 uur te volgen.

De eerste kilometers liepen vlot. Vanaf kilometer 10 begon het beetje bij beetje te stijgen. Meer dan ik voordien had verwacht, op basis van die fameuze profiel schets. Toch was dit alles goed te belopen. Het volgen van de 5 uur ballon vormde geen probleem.

Rond kilometer 26... de muur van Wengen. Wat was dat. Den ballon liep ineens niet meer. Hij begon te stappen. Maar zelfs die stappende ballon kon ik op de muur van Wengen niet bijhouden. Ik had de grooste moeite om naar boven te klauteren. Dit duurde eeuwen. Ik zag de echte berggeiten links en rechts voorbij stappen.

Na die muur waren de meeste stukken te belopen. Door de constante stijging werd dit lopen met de regelmaat onderbroken door stappen (of was het nu juist andersom?).

Ik begon last te krijgen van mijn maag. Waarschijnlijk door de mix van warme bouillon, energy bars, bananen, isotone drank, thee, magnesiumtabletten, cola en een grote hoeveelheid van eigenlijk wel te koud water (naar ik later vernomen heb, rechtsteeks uit de bron). Ik heb het allemaal met mate uitgeprobeerd. Als je van geen hout pijlen meer kunt maken, steek je alles in je mond wat ze je voorschotelen.

Dan bij de morene aangekomen. Ik dacht even aan de Brusselse ring. File en stilstaand verkeer. Eens op gang gekomen, was stapvoets verkeer mogelijk en werd er een lange mensensliert zichtbaar tot aan de top (en dat was nog een heel eind). En ik die dacht dat ik er al bijna was. Mijn kuiten stonden op springen. Efkes getwijfeld om te stoppen voor een massage. Toch maar niet gedaan. Losliggende stenen maakte de klim nog extra moeilijk. Op weg naar boven, veel langs de weg geparkeerde "auto's" gezien, volledig leeggelopen. Eindelijk boven, was er nog een laatste kort stukje bergaf, een welgekomen afwisseling. Dat deed deugd. Het overschrijden van de finish gaf nog eens een kick.

Op naar de volgende kick.

De foto's van een geslaagde 4 daagse in Zwitserland zullen voor in 't weekend zijn. Spijtig dat er geen foto's zullen bij zijn van het terrasje de dag voor de marathon in de Hohestrasse nr. 57.